Płonący krzew – pin emaliowany

Opis

Płonący krzew jest jednym z symboli Kościoła Reformowanego i prezbiterianizmu.  W 1583 r. niewielka grupa hugenockich ministrów i starszych zebrała się w północno-zachodnim mieście Vitré na dwunastym krajowym synodzie świeżo założonego Reformowanego Kościoła Francji. Większość czasu poświęcono na zacieśnianie stosunków z Kościołami reformowanymi w sąsiednich krajach oraz na rozstrzyganie kwestii dotyczących chrztu i małżeństwa, które pojawiły się w poszczególnych Kościołach od czasu poprzedniego synodu. Pośród tych bardziej naglących spraw, obecni podjęli również decyzję, że ich Kościół powinien mieć oficjalną pieczęć, coś, co mogłoby być umieszczane na oficjalnych orzeczeniach ich synodów, służąc w ten sposób jako znak autentyczności i autorytetu tych orzeczeń dla poszczególnych zborów w całym kraju. W jej centrum znajdował się płonący krzew przedstawiony w Wj 3, z którego Bóg przemówił do Mojżesza i ostatecznie objawił swoje imię: „Jestem, który jestem”. Pośrodku krzewu wyryto hebrajskimi literami imię Jahwe. W kolistym wzorze wokół krzewu pojawiła się łacińska fraza Flagror non consumor – „płonę, [ale] nie jestem pochłonięty”.

Najwcześniejsze użycie emblematu w Szkocji znajduje się na stronie tytułowej książki The Joy of Tears autorstwa Williama Mure’a opublikowanej w 1635 roku. W 1691 r. po raz pierwszy wydrukowano go na stronie tytułowej Aktów Zgromadzenia Ogólnego Kościoła Szkocji i towarzyszyły mu słowa „Nec Tamen Consumebatur”.

Informacje dodatkowe